Nie wiem czy Bóg istnieje, ale byłoby z korzyścią dla Jego reputacji, gdyby nie istniał" - Renard

Miano Bałtów nosi gocki ród królewski nazywany „mężnym" i z dawien dawna sprawujący władzę nad Wizygotami18. Zasadne jest więc pytanie o pochodzenie tego królewskiego rodu i przodków Alaryka I. Najpierw jednak obserwacja: Pliniusz Starszy określa pewną wyspę mianem Basilia, „ziemia królewska", według innej wersji również Baltia. Ta niezwykle duża wyspa leży jakoby trzy dni podróży łodzią od „wybrzeża Scytów". Stąd też nie wydaje się niemożliwe, by przodkowie Alaryka mogli przyznawać się do pochodzenia od owej królewskiej wyspy Baltia, i by Bałtowie byli mieszkańcami Baltii. Imię „Galindo" świadczy o żywotności bałtyjskiej tradycji u Wizygotów jeszcze w IX wieku. Poza tym dokładne przyjrzenie się historii nazewnictwa i historii instytucji skłania do przekonania, że trzej sędziowie Terwingów, Ariaryk, Aoryk i Atanaryk, byli reprezentantami trzech pokoleń Bałtów w IV wieku. W jaki sposób Alaryk był z tą grupą spokrewniony, nie da się niestety powiedzieć. Nasuwa się jednak wniosek, że Bałt ten miał prawdopodobnie starszego „kuzyna o tym samym imieniu", pontyjskiego króla Herulów, którego pobił Hermanaryk. Przypuszcza się, że obydwu Alaryków łączyły więzy krwi. W końcu należy jeszcze dodać, że dowódca, który przeprowadził Terwingów w 376 roku przez Dunaj, nazywał się Alaviv. Znamy wyłącznie jego imię, które jest po prostu na swój sposób wariantem imienia Alaryk, i może oznaczać, że ten, który je nosi, jest ojcem Alaryka. Nazwanie Alaryka I tym imieniem tak czy inaczej wynika z wewnątrzbałtyjskiej tradycji, którą charakteryzuje aliteracja, wariacja i określony rytm imion. Ponadto specyfika herulskiej struktury plemiennej mogła pozwolić na to, by królem związku wojennego został Bałt. W każdym razie nie ma takiej konieczności, by sądzić, że imię Alaryk zostało zapożyczone przez Bałtów od jakiegoś innego rodu królewskiego19. Co się zaś tyczy potomków Alaryka I, jego wnukami byli synowie króla Wizygotów Teoderida. Dlatego też Teoderid, który w 418 roku został następcą króla o imieniu Walia, i którego rodzina rządziła do 531 roku, jest uznawany za protoplastę młodszej gałęzi Bałtów. Alaryk I miał żonę i dzieci. Być może jedna z córek zdobywcy Rzymu została małżonką Teoderida; ponieważ gdyby to Teoderid był synem Alaryka, współcześni z pewnością by o tym napomknęli20. Wnuk Teoderida otrzymał w każdym razie imię Alaryk. Dla Kasjodora jest tak oczywiste, że królestwo Wizygotów i bałtyckie regnum to jedno, że szuka analogii pomiędzy założeniem go przez Alaricus Magnus, Alaryka Starszego i jego schyłkiem za panowania Alaryka II, a Augustusem i Augustulusem oraz początkiem i upadkiem cesarstwa rzymskiego21. Jako ostatni z młodszych Bałtów do rządów doszedł prawnuk Teoderida i wnuk Teodoryka Wielkiego. Nazywał się Amalaryk i imieniem swym dowodzi, iż Amalowie posiadali wyższą rangę niż Bałtowie, których historia dobiegła końca wraz z zabójstwem Amalaryka dokonanym w 531 roku22. 49 Oprócz tolozańskiego rodu królewskiego do Bałtów mogli należeć również potomkowie wytępionych w 436 roku burgundzkich Nibelungów. Król Burgundów Gundiok jest wymieniany jako potomek Atanaryka23. Przez długi czas reprezentowano pogląd, że jakoby został on osadzony na tronie przy pomocy Wizygotów i pochodzi z rodu Teoderida. Ten pogląd ostatnio zakwestionowano24. Możliwe byłoby również pokrewieństwo Gundioka z królem Wizygotów Walią. Syn Gundioka, Gundobald, uznawany jest za nepos, wnuka, siostrzeńca lub ogólnie za krewnego Rikimera, którego matka była córką Walii25. Bez zamiaru zrobienia Bałta z tego ostatniego, możemy założyć, że i on poślubił kobietę z plemienia Bałtów, co uprawniłoby go do zostania królem w 415 roku w podobny sposób, w jaki doprowadził do tego fakt spowinowacenia Ataulfa z Alarykiem pięć lat wcześniej26, oraz także być może Teoderida trzy lata później27. Gockie tradycje, które sięgały czasów sprzed najazdu Hunów, można znaleźć także w Galii, a wizygoccy Bałtowie w najściślejszym tego słowa znaczeniu wcale nie musieli mieć z tym nic wspólnego. Modares-Modaharius, terwiński Bałt i dezerter z roku 37828, ma swego imiennika w osobie ariańsko-gockiego kapłana z czasów Euryka29. Zostawmy nierozstrzygnięte pytanie, czy frankoński rebeliant o imieniu Munderyk sprzeciwił się Merowingom, ponieważ właściwie był Gotem i potomkiem wodza Terwingów z roku 376 o takim samym imieniu30. Z kolei patrycjusz i potomek burgundzkiego domu królewskiego, który powstał przeciwko Merowingom, nazywał się Aletheus31. Jeśli nie chodziło tutaj o łacińsko-greckie imię32, to ów rebeliant był imiennikiem wodza Greutungów Alatheusa, dowódcy gockiej konnicy rozstrzygającej o bitwie pod Adrianopolem33. Skandynawska legenda opiewa czyn Hamdira i Sorli, którzy pomścili na królu-tyranie o imieniu Jormunrek-Hermanaryk okrutną śmierć swojej siostry Swanhildy-Sunildy34. Ten motyw, raczej w epickiej niż historiograficznej formie, był znany już Kasjodorowi i być może przyczynił się do wykreślenia króla Hermanaryka z szeregu przodków Amalasunty. W Origo Gothica autor staje oczywiście po stronie Amalów. „Nieuczciwy ród Rosomonów" wykorzystuje zagrożenie państwa Ostrogotów i jest winny temu, iż Hermanaryk został królem. Nie nazwany z imienia małżonek Swanhildy-Sunildy dopuszcza się zdrady, na co Hermanaryk każe rozwłóczyć jego żonę przez dzikie konie. Jej bracia Ammius i Sarus zadają za to królowi śmiertelną ranę, od której umiera, jak biblijny patriarcha, tuż przed najazdem Hunów35