Nie wiem czy Bóg istnieje, ale byłoby z korzyścią dla Jego reputacji, gdyby nie istniał" - Renard
Wartość lewa spadła gwałtownie. Płace w okresie wojennym wzrosły 4-, 5-krotnie, natomiast ceny zwiększyły się 15-, 20-krotnie. Oprócz drożyzny dawał się odczuć brak wszystkich podstawowych towarów przemysłowych, żywności i środków opałowych. Rolnicy nie mieli ziarna siewnego, groził krajowi powszechny głód. W obawie, aby kryzys gospodarczy nie doprowadził do wybuchu rewolucji, Bułgaria objęta została opieką amerykańskiego Komitetu Pomocy Żywnościowej dla Europy, na którego czele stał Herbert Hoover. Komitet dostarczał mąkę i inną żywność, za którą Bułgaria oddała prawie połowę swoich rezerw złota. Zdławienie powstania żołnierskiego nie wywołało złagodzenia nastrojów rewolucyjnych, pogłębionych przez ciężką sytuację ekonomiczną Bułgarii. W obawie przed rewolucją, w celu wzmocnienia rządu Malinowa—Kosturkowa w jego skład weszli w październiku 1918 r. przedstawiciele partii „szerokich socjalistów" i zemedelców. Wkrótce potem, 28 listopada, nowy rząd Malinowa zgłosił dymisję jako wyraz protestu przeciwko decyzji o przyłączeniu Południowej Dobrudży do Rumunii. Teodor Teodorów, przedstawiciel partii narodniackiej, uformował nowy rząd koalicyjny, do którego weszli obok przedstawicieli partii burżuazyjnych: narodniackiej, postępowo-liberalnej, demokratycznej i radykalnej, również „szerocy socjaliści" i zemedelcy. Aleksander Stambolijski otrzymał tekę ministra budownictwa, dróg i urządzeń publicznych. Decyzje te nie zadowoliły opinii publicznej, która żądała pod wpływem agitacji prowadzonej przez tesniaków ukarania winnych wszczęcia wojny i uchwalenia amnestii obejmującej wszystkich osądzonych i uwięzionych wyrokami sądów wojskowych w latach wojen. 4 XI 1918 r. grupa parlamentarna tesniaków wniosła do Zgromadzenia Narodowego projekt amnestii. Został on początkowo odrzucony, jednak 238 pod naciskiem mas po dymisji Aleksandra Malinowa nowy koalicyjny rząd Teodorowa musiał zgodzić się na amnestię, która ogłoszona została 4 I 1919 r. W tym samym czasie tesniacy i ich centrala związkowa. Ogólny Robotniczy Syndykat Związków Zawodowych (skrót bułg. ORSS), organizowali liczne strajki robotnicze. Najpoważniejsze były wystąpienia górników w Perniku, pracujących w okupowanych przez Entente kopalniach. W czasie trwania strajku 22 XII 1918 r. wygłosił do nich płomienną mowę wypuszczony wówczas z więzienia Georgi Dymitrow. Za wystąpienie to został powtórnie aresztowany i oddany pod sąd. W lutym 1919 r. przekazani zostali pod sąd również przywódcy związku zawodowego górników; 150 najaktywniejszych działaczy górniczych zesłano na przymusowe roboty do kopalni w górach tre-wneńskich. Sytuacja rewolucyjna narastała jednak nadal. Pod wpływem Rewolucji Październikowej i ruchów rewolucyjnych na Węgrzech i w Bawarii wśród tesniaków wystąpiły dążenia do przekształcenia walki ekonomicznej w rewolucję, która by obaliła panowanie kapitalizmu i oddała władzę w ręce rad. Partia tesniaków powoli bolszewizowała się i jednocześnie przekształcała się w partię masową dzięki licznemu przystępowaniu do niej proletariatu fabrycznego i wiejskiego. Partia tesniaków, która w 1915 r. posiadała 103 organizacje i grupy partyjne, liczące 3031 członków, w maju 1919 r. obejmowała już 600 organizacji i grup zrzeszających 25 000 członków. Jednocześnie tesniacka centrala związkowa obejmowała 200 sekcji i 15000 członków. Rozwinęły się liczebnie organizacje: kobieca, nauczycielska i młodzieżowa, kierowane przez tesniaków. Ich pismo, „Rabotniczeski westnik", wychodziło w nakładzie 30 000 egzemplarzy. Ważnym etapem na drodze do bolszewizacji partii był XXII Kongres Bułgarskiej Robotniczej Partii Socjaldemokratycznej (t. s.), który przekształcił się w I Kongres Bułgarskiej Partii Komunistycznej (skrót— BPK, t. s.). Kongres zwołany pod koniec maja 1919 r. uchwalił nowy program, który głosił, że najbliższym zadaniem partii jest ustanowienie drogą rewolucyjną dyktatury proletariatu w Bułgarii