Nie wiem czy Bóg istnieje, ale byłoby z korzyścią dla Jego reputacji, gdyby nie istniał" - Renard
Od strony podjazdu wysoki szczyt z tarczami herbowymi Łosiów i Gołuchowskich oraz arkadowy portyk. W zwieńczeniu wysoki, czterospadowy dach w kształcie wieżyczki. Oficyna jest od frontu piętrowa, od tyłu parterowa. Obie części łączy ćwierćkolista oszklona galeria, poprzedzona obszernym tarasem ze schodami wiodącymi do ogrodu. Wyposażenie wnętrz przepadło już w czasie I wojny światowej (zachowała się kuta balustrada klatki schodowej), lecz architektura przetrwała w niezmienionym stanie, co jest rzadkością na Ukrainie. Wokół częściowo zachowany park. W pobliżu znajduje się dawny młyn dworski z przełomu XIX i XX w. Łukawiec (????????) rej. Brody Cerkiew p.w. Opatrzności Bożej z 1740 r., drewniana, trójdzielna, składa się z nawy na planie kwadratu zwieńczonej namiotowym dachem z dwoma załamaniami oraz czworobocznego babińca i części ołtarzowej, nakrytych dachami kalenicowymi. Do części ołtarzowej od północy przylega zakrystia. Obok drewniana dwukondygnacyjna dzwonnica na planie czworoboku. 147 Macrmowce Machnowce (????i??i) rej. Złoczów Cerkiew p.w. śś. Kośmy i Damiana z 1697 r., zbudowana na miejscu starszej, spalonej przez Tatarów. Zaczątkiem cerkwi była przeniesiona z innego miejsca kaplica, do której dobudowano od zachodu drugie pomieszczenie. W XVIII w. między dwa zręby wstawiono nawę. Budowla drewniana na planie krzyża. Nawa i babiniec czworoboczne, wydłużona część ołtarzowa zamknięta trójbocznie, z zakrystią od północy. Wszystkie zręby jednakowej wysokości. Nawa nakryta ośmioboczną kopułą, posadowioną bezpośrednio na zrębie, część ołtarzowa kopułą na niskim bębnie, pozostałe części dachami kalenicowymi. Wszystkie przykrycia zwieńczone wysokimi wieżyczkami. Wewnątrz zachowały się fragmenty malowideł z XVIII w. W sąsiedztwie drewniana dzwonnica zwieńczona wysokim dachem namiotowym. W górnej kondygnacji arkadowa galeria. Magierów (?????i?) rej. Żółkiew Miasteczko Magierów założył Jan Magier herbu Szeliga, dworzanin króla Zygmunta III. W dniu 20 stycznia 1591 r. nadał mu przywilej: „Chcemy, aby tamże wieczyście czczono Boga podług zasad wiary rzymskokatolickiej, nie dopuszczając do osiadania żadnemu odszczepieńcowi przez Stolicę Apostolską potępionemu. A jeśliby który z mieszczan katolików odszcze-pił się od Kościoła rzymskiego, ma być z miasteczka rugowany, majętność zaś jego stosownie do naszej woli zabrana lub spłacona. Wyznawców wszakże greckiej i ormiańskiej wiary przypuszczam do prawa miejskiego, wyłączając ich tylko od sprawowania urzędu burmistrza. Żydów zaś, jako ród plugawy, chytry i przeciw chrześcijanom z zasad wyznania swojego nieprzychylny i podstępny, wyłączam i stanowię, ażeby cierpiani nie byli, aby im mieszczanie domów nie wynajmowali i nie sprzedawali, a następcy moi pod żadnym pozorem do miasta nie przypuszczali. Rządzić się mają mieszkańcy prawem saskim i magdeburskim. Sześciu rajców i tyluż ławników sprawować będą urząd dożywotnio, burmistrz zaś na miesiąc wybierany". Przywilej ten potwierdził król w 1595 r. 11 lipca 1657 r. Stefan Czarniecki pobił pod Magierowem wojska księcia siedmiogrodzkiego Jerzego Rakoczego. Poprzez małżeństwo dobra przeszły od Magierów do Bełżeckich. 148 Malechów Jan Bełżecki, „wielkiego serca wojownik", w podzięce za powodzenie w boju wystawił w 1748 r. kościół, w którego krypcie grzebano przedstawicieli rodu. Później miasteczko przechodziło kolejno do Głogowskich, Markowskich, wreszcie kupił je Wilhelm hr. Siemieński. Jego wnuczka wyszła za mąż za Aleksandra Stadnickiego, znanego pisarza historycznego. Ostatnim właścicielem majątku był Jan Siemieński, ordynat chorostowski (zm. 1963). Do 1939 r. przetrwały w Magierowie resztki zamku (m.in. trzy baszty), wzniesionego prawdopodobnie w XVI w. przez Jana Magiera. Bogate dawniej zbiory zamkowe przepadły już podczas I wojny światowej. Obecnie w tym miejscu znajduje się osiedle mieszkaniowe. * Kościół parafialny p.w. Świętej Trójcy z 1748 r., konsekrowany w 1845 r., barokowy, na planie krzyża z pięciobocznie zamkniętym prezbiterium. Po wojnie w świątyni zainstalowano fabrykę obrabiarek. Wnętrze podzielono stropem, rozebrano wieże. Przetrwał falisty szczyt z wnęką na figurę. Cerkiew greckokatolicka z przełomu XIX i XX w. (w pobliżu rynku), murowana, zwieńczona trzema okazałymi kopułami na sześciobocznych bębnach. W fasadzie fryz arkadowy. * Cmentarz katolicki (w zachodniej części miasteczka), założony około połowy XIX w, zaniedbany. Jego ośrodkiem jest eklektyczna kaplica z II poł. XIX w. z ostrołukowym wejściem i schodkowym szczytem. Po prawej stronie trzy epitafia: Filipiny Komarnickiej, żony dzierżawcy Magierowa (zm. 1866), Tekli Wysokińskiej (zm. 1897) i Rozalii Wrze-śniowskiej (zm. 1876). Pod nagrobkiem w formie skałek spoczywa miejscowy proboszcz ks. Szczęsny Tarczyński (zm. 1901). Malechów (?????i?) rej. Żółkiew Kościół katolicki p.w. św. Michała Archanioła, wzniesiony w XVII w., po II wojnie światowej zamknięty i przebudowany do celów mieszkaniowych, przed kilku laty zwrócony wiernym. Przebudowa pozbawiła obiekt cech zabytkowych. Budowla jednonawowa z pięciobocznie zamkniętym prezbiterium. W fasadzie ryzalit zwieńczony trójkątnym frontonem. Pod progiem kościoła leży płyta nagrobna z XVII w. z inskrypcją łacińską. 149 MatKow ivieuenice Matków (????i?) rej. Turka Cerkiew p.w. Narodzenia NMP z 1838 r., drewniana, trójdzielna, składa się z kwadratowej nawy, mniejszego czworobocznego babińca i części ołtarzowej z dwiema zakrystiami od północy i południa. Wszystkie zręby przykryte kopułami na ośmiobocznych bębnach. Obok dzwonnica z pocz. XX w, drewniana, dwukondygnacyjna, z kopułowatym zwieńczeniem. Medenice (???????i) rej. Drohobycz Dawne miasteczko przy drodze z Drohobycza do Lwowa jest wymieniane po raz pierwszy w 1395 r. jako „Medynicza", w związku z pobytem króla Władysława Jagiełły. Tradycja łączy powstanie pierwszej tutejszej świątyni z królową Jadwigą. Kolejny, drewniany kościół ufundował w 1689 r. Jan III Sobieski. Za I Rzeczypospolitej Medenice należały do dóbr koronnych ziemi przemyskiej. Za czasów austriackich istniał tu browar, a w okolicach powstały osady osadników niemieckich (Brygidau, Josefsberg). Medenice słynęły dawniej z uprawy świetnego chmielu. Do II wojny światowej w Medenicach mieszkała duża społeczność polska. Najliczniej były reprezentowane rody Ma-zurczaków i Leśniańskich. Byli też Mazurakowie, Kowalowie, Hajdukowie, Garbiczowie i Ganowie