Nie wiem czy Bóg istnieje, ale byłoby z korzyścią dla Jego reputacji, gdyby nie istniał" - Renard
hipodrom. hippokampos mit. fantastyczna istota, wyobra¿ana w postaci konia i rybim ogonem lub te¿ w postaci wê¿a morskiego. H. zamieszkiwa³y g³êbiny morskie, obwozi³y Posejdona po jego królestwie, nosi³y na swych grzbietach nereidy. Wyobra¿one s¹ m. in. na reliefie znajduj¹cym siê w muzeum w Monachium. Hippokoon mit. syn Ojbalosa i nimfy Batei, brat Tyndareosa i ³kariosa, których pozbawi³ w³adzy; Herakles pokona³ go i przywróci³ w³adzê usuniêtemu Tyndareosowi. Hippokrates 1. H. z Chios, jeden z najwiêkszych matematyków staro¿ytnoœci, zajmowa³ siê szczególnie geometri¹. Arystoteles mówi³ o nim, ¿e zna siê tylko na matematyce, a we wszystkich innych sprawach jest nieukiem (w wersji ³aciñskiej: purus mathematicus, purus stupidus). 2. H. z Kos (r. 460 - ok. 377 p.n.e.), najwiêkszy lekarz staro¿ytnoœci, dzia³a³ na rodzinnej wyspie Kos, w Tesalii i w Atenach. Zmar³ w Larissie. S³awa jego dociera³a równie¿ na Wschód, tak ¿e król perski Artakserkses wzywa³ go do siebie, jednak¿e H. nie chcia³ skorzystaæ z tego zaproszenia i pozosta³ w Grecji. Naukê H. i jego szko³y znamy dok³adnie dziêki zachowaniu siê zbioru 53 pism medycznych w dialekcie joñskim, znanego pod nazw¹ Corpus Hippocrateum. Bardzo ciekawe jest pismo Perl hieres nosu. (O œwiêtej chorobie); H. odrzuca tu panuj¹cy poprzednio przes¹d, ¿e przyczyn¹ epilepsji jest opêtanie chorego przez demony (jak twierdzili kap³ani, Uprawiaj¹cy równie¿ medycynê, lecz skrêpowan¹ przes¹dami religijnymi), i t³umaczy j¹ jako chorobê mózgu. W piœmie Peri aeron, hydaton, topon (O powietrzu, wodach i okolicach) H. wskazywa³ na wp³yw, jaki na stan zdrowia i psychikê poszczególnych jednostek i ca³ych ludów wywiera œrodowisko klimatyczne. Metoda H. i jego szko³y by³a oparta na doœwiadczeniu, obserwacji i bystrym wnioskowaniu, prowadz¹cym do s³usznej diagnozy; stosowa³a równie¿ w szerokim zakresie odpowiedni¹ dietê i higienê jako œrodki profilaktyczne. Has³em szko³y w prowadzeniu kuracji by³o: przede wszystkim nie szkodziæ. Fizjologia H. opiera³a siê na nauce o czterech zasadniczych sokach w organizmie, by³y to mianowicie: krew, œluz, ¿ó³æ i czarna ¿ó³æ. Przewaga jednego soku w organizmie cz³owieka decydowa³a o jego temperamencie: u sangwinika przewa¿a³a krew, u flegmatyka œluz, u choleryka ¿ó³æ, u melancholika czarna ¿ó³æ. Zak³ócenie harmonii miêdzy tymi czterema sokami w organizmie by³o, wg Hippokratesa, Ÿród³em chorób. Hippokrene (gr. Mppos koñ, krtne Ÿród³o, krynica) 1. Ÿród³o w Beocji na Helikonie, poœwiêcone Apollinowi i Muzom, powsta³e wg mitu od uderzenia kopytem przez Pegaza; wierzono, ¿e daje natchnienie poetom. 2. Ÿród³o w okolicach Trojzenu; powstanie tego Ÿród³a równie¿ ³¹czono z Pegazem. Hippolochos 1. mit. syn Bellerofonta i królewny likijskiej Antyklei, brat Laodamii, ojciec Glaukosa, jednego z uczestników walk pod Troj¹. 2. jeden z trzydziestu tyranów w Atenach (r. 404/3 p.n.e.). 3. Tesalczyk, oficer w armii Ptolemeusza IV w czasie wojny z Antiochem III w r. 218 p.n.e. Hippo³yte zob. Hipolita. Hippo³ytos zob. Hipolit. Hippomedon mit. uczestnik wyprawy Siedmiu przeciw Tebom. Hippomenes mit. m¹¿ Atalanty. Zob. Ata-lanta^ b). Hippon z Samos (lub z Metapontu, V w. p.n.e.) filozof-fizyk, zw. ateist¹, wyœmiewany przez wspó³czesnych sobie komediopisarzy, Arystofa-nesa i Rratinosa. Hipponacteum (gr. Hipponaktejon) wiersz o schemacie: !a'o | -£ \-i\-i t \ \J -i \ ^ równy glikonejowi przed³u¿onemu o jedn¹ zg³oskê. Nag³os. wiersza (czyli baza) jest tak samo swobodny jak w glikoneju i mo¿e byæ wype³niony zg³oskami o dowolnym iloczasie. Wiersz ten ma nazwê od poety Hipponaksa, ale by³ u¿ywany ju¿ przez Alkmana i Safonê. W strofach greckiej liryki Hipponacteus versus 324 chóralnej i greckiego dramatu spotyka siê H. najczêœciej jako klauzulê po partii zbudowanej z miar chorijambicznych. Hipponacteus versus zob. jambiczny tetrametr katalektyczny. Hipponaks (VI w. p.n.e.) poeta grecki, rodem z Efezu, sk¹d zosta³ wygnany przez tyranów Atenagorasa i Komasa; przeniós³ siê wówczas do Klazomenaj i tam przebywa³ do koñca ¿ycia. Z utworów jego zachowa³o siê ok. 100 fragmentów. Dal w nich obraz ¿ycia drobnomiesz-czañskiego, kupców, rzemieœlników i miejskiej biedoty; jest pierwszym wyraŸnym przedstawicielem nurtu plebejskiego w literaturze greckiej. Wiele jego utworów ma charakter zaczepny i napastliwy; szczególnie ostro i z³oœliwie zwraca siê do rzeŸbiarza Bupalosa, który wykona³ jego karykaturê. U¿ywa³ metrów jambicznych i stworzy³ specjalnie nadaj¹cy siê do jego utworów, nie przebieraj¹cych w s³owach, chohjamb, czyli jamb kulawy. Zachowa³ siê równie¿ ciekawy fragment w heksametrach daktylicznych, o charakterze wyraŸnie parodystycznym. hipponaktejska strofa (stropha Hipponactea) strofa sk³adaj¹ca siê z dwu dystychów, z których ka¿dy z³o¿ony jest z katalektycznego dy-metru trocheicznego -e.^ -f-^i \ -e\J-f i katalektycznego trymetru jambicznego o -£- ^i -s- \ v -t-\J-t\\J -s-v, Strofy tej u¿y³ Horacy w Car-men II 18. Dymetr trocheiczny katalektyczny sk³ada siê z samych czystych trochejów, a wiêc wszystkie jego tezy s¹ krótkie (zob. te¿ jambiczny trymetr katalektyczny). Hippotades mit. patronimikum Eola, w³adcy wiatrów jako syna Hippotesa. hippotoksoci (gr. hippotoksœtaj) konne oddzia³y ³uczników formowane z niewolników Scytów, którzy w Atenach pe³nili funkcje policji miejskiej; oddzia³ h. sk³ada³ siê z 200 ludzi. Tworzyli oni tak¿e stra¿ przyboczn¹ hipparchów w czasie œwi¹tecznych pochodów w Atenach. Hippotoon (gr. Hippothoon) mit, syn Posej-dona i Alope, heros-eponim jednej z attyckich fyl zw. Hippothoontis. Hippotoos mit. 1. jeden z synów Ajgyptosa. 2. jeden z synów Priama. 3. heros Arkadii, syn Kerkiona. 4. wódz Pelazgów, sprzymierzeniec Trojan w wojnie trojañskiej. Zgin¹³ w czasie walk o da³o Patroklosa z rêki Ajasa Telamoñczyka. Hirpinowie (Hirpini) staro¿ytny szczep sam-nicki, zamieszkuj¹cy tereny miêdzy Kampani¹ i Apuli¹, od Ÿróde³ rzeki Calor do górnego biegu rzeki Aufidus, z g³ównym miastem Akwi-loni¹