Nie wiem czy Bóg istnieje, ale byłoby z korzyścią dla Jego reputacji, gdyby nie istniał" - Renard
Przeciwwskazanie nie dotyczy pacjentów nerwicowych, jak i pacjentów z zaburzeniami czynnościowymi, które powstały na tle ciężkich zaburzeń organicznych. Przy formowaniu grupy obowiązują te same reguły, które podano już w zespala. 145. w ej terapii śpiewem(5, 4, 2, 13, jednakże rozpoczęcie uczestnictwa w tej leczniczej metodzie w przeciwieństwie do zespołowej terapii śpiewem powinno nastąpić dopiero w drugiej połowie trzeciej fazy leczenia. W ramiach tej rozprawy można było przedstawić tylko najważniejsze formy jajecznej terapii ruchów ej, przy czym zgodnie z-iaszym założeniem wyczerpująco potraktowano czynniki DlUZyCZOĘ. Należy jeszcze zwrócić tu uwagę na planowaną przez Ch, Kohler i A. Kiesel publikację traktującą o terapii ruchem, w której wyczerpująco omówiono także i inne warianty tego leczenia. 5.6. Regulatywna muzykoterapia zespołowa Zastosowanie metody regulatywnej muzykoterapii zespołowej, rozwiniętej przez autora, a stosowanej ambulatoryjnie w psychoterapii, w sanatoriach, klinikach, jak również profilaktycznie w dużych zakładach produkcyjnych(Schwabe, Kohler, Busch, 1970)poprzedziły trzyletnie doświadczenia. Założenia regulatywncj muzykoterapii zostały już przedstawione w metodyce kierowanej receptywnej muzykoterapii indywidualnej(4. 4. 31.W praktyce opieramy się na tym samym modelu. W sytuacji grupowej należałoby jednakże zwrócić uwagę na nieliczne odrębności w postępowaniu metodycznym różniące je od metod terapii indywidualnej. Sytuacja grupowa ma możność intensyfikowania terapeutycznego wymku dzięki możliwości wymiany doświadczeń, na temat przebiegu ćwiczenia przez krytyczne ustosunkowanie się do własnych przeżyć w czasie tego ćwiczenia oraz poprzez przeżywanie sukcesów własnych. Stwierdzono, iż sama tylko recepcja zespołowa muzyki staje się tu bardziej skoncentrowana aniżeli w sytuacji indywidualnej. Battegay(1961)traktuje to zjawisko w połączeniu z psychoterapeutyczną grupową rozmową jako czynnik intensyfikujący grupę. Liczba uczestników biorących udział w muzykoterapii zespołowej winna wynosić od 8-12 osób, gdyż stwierdzono, iż taka grupa rokuje najkorzystniejsze wyniki. Także przy regulatywnejmuzykoterapii zespołów ej heterogeniczna struktura grupy odnosząca się do płci, wieku, zawodu i różnych stanów chorobrowych jest z Pych względów lepsza, niż grupa zdecydowanie homogeniczna. Wskazania dotyczące stosowania regulatywnej muzykoteł JĘ. rapii zespołowej są następujące: czynnościowe i organiczne zaburzenia pracy serca, układu krążenia, pracy żołądka oraz całego układu pokarmowego, dolegliwości hipochondryczne, trwałe przykurcze mięśniowe jako następstwo utajonych napięć psychiczmch, niemożność wykonywania obowiązków zawodowych, zahamowania dotyczące "skali"wypowiadania się oraz cechy osobowości psychastenicznych czy anankastycznych. Przeciwwskazania dotyczyłyby ostrych psychoz, psychopatii lub osobowości histerycznych. Grupę zamkniętą należałoby stawiać wyżej niż otwartą(5, 4.2.21, gdyż łatwiej można realizować program. W ambulatoryjnie przeprowadzonej terapii zaleca się dwa spotkania lecznicze w tygodniu. W czasie leczenia stacjonarnego można. spotkania te rozszerzyć do czterech, co-ze względu na ograniczonryczas kuracji-jest godne polecenia. Ambulatoryjna zespołowa terapia winna być rozplanowana na okres czterech do sześciu miesięcy. Okres taki na podstawie wyników przeprowadzonych doświadczeń odpowiada najdogodniejszemu okresowi, stosowanemu w leczeniu zaburzeń czynnościowych i średnio-ciężkich nerwic. Natomiast bardzo ważne wydaje się udzielenie pacjentowi zaraz na początku informacji dotyczących charakteru ćwiczeń, jak, i czasu trwania tego rodzaju leczenia. Uwagi takie wzmagają aktywne współdziałanie pacjentów i przeciwdziałają skłonności do uzależniania wyników tylko i wyłącznie od sposobu leczenia. Jako porządek rozmieszczenia grapy poleca się półkole naprzeciw głośnika, z którego płynie muzyka. Pacjenci siedzą sy obodnie na wygodnych, niezbyt miękkich krzesłach w postawie odpowiadającej pozycji w czasie treningu autogennego. Bardzo ważne jest udzielenie wyjaśnienia, że zmuszanie się do przyjęcia wymaganej postawy i skupienia przeszkadza tylko prawdziwemu rozluźnieniu i możności samoregvlacji. Po udzieleniu pacjentom instrukcji na temat treści i sposobu przeprowadzania wyżej wymienionej metody(4, 4, 3)odbywa się lekcja terapeutyczna w następujący sposób: Trening rozpoczyna się z pierwszym utworem, słuchanym w celach ćwiczebnych. Szczególnie przydatny okazał się tu romans na skrzypce i orkiestrę F-dur Beethovena. Ponieważ zwłaszcza w czasie pierwszych spotkań jako najważniejsze zagadnienie wysuwa się dążenie do skupienia się na utworze muzycznym, uniemożliwiające świadome przeżywanie fizycznego odprężenia, należy wtedy zwracać uwagę na kierowanie uwagi na przemian i na muzykę, i na własne ciało*****. Wymiana zdań na temat słuchanej muzyki oraz własnych doznań uczeslnibów(stopień urzeczywistnienia zamierzenia, przebieg treningu, zauważone trudności)może być prowadzona dwojako: a)terapeuta wzywa kolejno pacjentów do przeanalizowania przeżyć, b)terapeuta stwarza sytuację, w której uczestnicy zupełnie swobodnie-bez ingerencji z jego strony-wymieniają swoje obserwacje w czasie wspólnej rozmowy. Pierwszą z łych(orni zaleca się dla początkowej fazy leczenia, a w dalszych swobodna, nie kierowana rozmowa, czyli forma b jest bardziej przydatna. Celem tych rozmów jest pozyskanie pacjentów już od samego początku dla aktywnego współdziałania, wykluczenie możliwości popełniania omyłek i zachęcenie ich do zdobywania doświadczeń przez prowokowanie aktywmch starć między nimi. Następuje słuchanie drugiego utworu, kończącego pierwsze lecznicze spotkanie. Dobre wyniki uzyskiwano słuchając części I symfonii Pastoralnej Beethovena F-dur nur 6. Zajęcia trwały około 45 e 5 O minut