Nie wiem czy Bóg istnieje, ale byłoby z korzyścią dla Jego reputacji, gdyby nie istniał" - Renard
P") Każda dusza odziana w ludzkie ciało ma swoje brudy. Chcesz się dowiedzieć, że również Jezus dobrowolnie się zabrudził, gdy dla naszego zbawienia przyjął ludzkie ciało? Posłuchaj, co mówi prorok Zachariasz: Jezus byl ubrany w brudne szaty (Za 3,3). Słowa te prorok skierował przeciwko tym, którzy przeczą, że Pan nasz miał ludzkie ciało, a głoszą, że Jego ciało zbudowane było z pierwiastków niebieskich i duchowych... Jeśli zaś zmusimy ich, aby uznali, że brudne szaty należy rozumieć jako symbol ciała duchowego, to powinni zgodnie z logiką powiedzieć, że skoro musi się wypełnić obietnica: Sieje się ciało zmysłowe, powstaje ciało duchowe (1 Kor 15,44), zatem zmartwychwstaniemy splamieni i ubrudzeni... A zatem również za Pana i Zbawiciela naszego, który był ubrany w brudne szaty i przyjął ziemskie ciało, trzeba było złożyć ofiary, które zgodnie z tradycją Prawa oczyszczały z brudu. Korzystając z okazji omówię problem, nad którym często zastanawiają się bracia. Małe dzieci otrzymują chrzest na odpuszczenie grzechów. Jakich grzechów? Kiedy zgrzeszyły? Czy może istnieć inny powód udzielania chrztu małym dzieciom, oprócz tego, który wynika z sensu przytoczonego przez nas wyżej zdania: Nikt nie jest czysty od brudu, choćby nawet życie jego trwało tylko jeden dzień (Hi 14,4)? Ponieważ sakrament chrztu usuwa brud narodzenia, dlatego też małe dzieci otrzymują chrzest18. 18 Chrzest dzieci można zbyt dobrze usprawiedliwić przy pomocy mitu preegzystencji. Tej myśli zawdzięczamy to, że Orygenes stał się głównym świadkiem na wczesnochrześcijański zwyczaj chrztu dzieci. Chrystus 129 (288) Pan przyjął chrzest i otworzyły się niebiosa, Duch Święty zstąpił na Niego, a z niebios odezwał się głos: Ten jest Mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie (Łk 3,21-22). Trzeba więc powiedzieć, że dzięki chrztowi Jezusa otworzyło się niebo, aby udzielić odpuszczenia grzechów: nie Temu oczywiście, który nie popełnił grzechu, a w Jego ustach nie znaleziono podstępu (1 P 2,22), lecz całemu światu. Otworzyły się niebiosa i Duch Święty zstąpił, aby, skoro Pan „wstąpił na wysokości wiodąc ze sobą jeńców w niewolę" (por. Ef 4,8), mógł nam udzielić Ducha, który zstąpił na Niego. P89) Duch Święty nie mógłby dotrzeć do nas, gdyby nie zstąpił na Tego, który miał tę samą, co On naturę. Pokora Pokora jest cechą wyróżniającą naukę Chrystusa (290). Chrystus jest w tym naszym przykładem (291, 293) i najwyższym objawieniem miłości Boga (292). (290) Sądzę, że gdyby Jezus wybrał sobie ludzi uchodzących wśród tłumu za mędrców, którzy by potrafili rozprawiać i przemawiać tak, jak to się podoba pospólstwu, i gdyby posłużył się nimi jako nauczycielami swojej doktryny, to można by słusznie podejrzewać, że nauczał podobnie jak filozofowie, twórcy szkół filozoficznych; w takiej sytuacji nie spełniłaby się zapowiedź o tym, że Jego nauka jest nauką Bożą, albowiem Jego mowa i doktryna zawierałyby się w przekonywających argumentach mądrości opartych na sztuce wymowy, a wiara nasza, tak jak wiara w nauki filozofów tego świata, „opierałaby się na mądrości ludzkiej", a nie „na mocy Boga" (por. 1 Kor 2,5). (291) Zresztą i tutaj otrzymujemy od Niego wyraźnie pouczenie, że jest cichy i pokorny sercem (por. Mt 11,29), bo nie gardzi rozmową o tak ważnych sprawach z niosącą wodę kobietą, która z powodu swego ubóstwa wychodziła z miasta i trudziła się przy czerpaniu wody. Ucznio wie, którzy już wcześniej widzieli w Nim wielkość Bóstwa, przyszli teraz i dziwili się, dlaczego tak znakomity człowiek rozmawia z kobietą. My zaś pod wpływem chełpliwości i pogardy lekceważymy ludzi prostszych zapo minając, że do każdego człowieka odnoszą się słowa: Uczyńmy czło wieka na nasz obraz i podobieństwo (Rdz 1,26). Nie pamiętając o Tym, który ukształtował nas w łonie matki (por. Jr 1,5), który ukształtował (290) 130 SŁOWO JAKO CIAŁO poszczególne serca wszystkich ludzi i który zważa na wszystkie ich uczynki, nie rozumiemy, iż jest On Bogiem pokornych, wspomożycielem uniżonych, opiekunem słabych, obrońcą tych, którzy utracili nadzieję i zbawcą odrzuconych (por. Jdt 9,11). P92) Trzeba się zdobyć na odwagę i stwierdzić, że dobroć Chrystusa objawia się pełniej, w sposób bardziej boski i naprawdę jako obraz Ojca wówczas, kiedy uniżył samego siebie i stal się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej (Pip 2,8), niż gdyby... nie chciał stać się sługą dla zbawienia świata. (»*) On jest Tym, który kirem przy odziewa niebiosa i wór im wkłada jako okrycie (Iz 50,3). On otrzymał od Ojca słowo nauki i wiedział, jak należało głosić Słowo, które Mu powierzył Bóg. Nadstawił Mu ucha, aby słyszeć więcej niż wszyscy słuchacze, a nauka Ojca otworzyła Mu ucho, bo wierzył Ojcu, który Go posłał, i nie sprzeciwił Mu się. Tych, którzy chcą się uczyć, własnym przykładem uczył łagodności i chwalebnej skromności. A to, czego uczył swym postępowaniem - że poddał swój grzbiet bijącym i policzki rwącym Mu brodę i nie zasłonił twarzy przed opluciem (Iz 50,6), było potrzebne moim zdaniem po to, aby znosząc te zniewagi za nas wyzwolił nas od nich, choć to myśmy zasługiwali, aby ich doznawać. Umarł za nas nie po to, żebyśmy my nie umarli, lecz po to, żebyśmy nie umierali za nas samych; został spoliczkowany i opluty za nas, abyśmy my, którzy na te zniewagi zasługujemy z powodu naszych grzechów, nie znosili ich, lecz doznając ich dla sprawiedliwości chętnie je przyjmowali. Cierpienie Krzyż jest wyróżniającą formą zbawienia (294). Ma wymiar światowy (295). Bóg, człowiek i szatan wydali Chrystusa na cierpienie (296). Katownią jest Góra Oliwna (297-298). Zastępstwo w cierpieniu (299). Sprzeciw wobec Chrystusa (300-301) i miecz tego, co chrześcijańskie (302). Łaska, a nawet całość słowa objawienia mają swoje źródło w przebitym boku Chrystusa (303-304). Kościół także z tej rany się wywodzi (305). Przezwyciężenie śmierci i piekła (307). Ukrzyżowanie piekła w ukrzyżowaniu Chrystusa i znaczenie rajskiego drzewa (308). Całość cierpienia ukryta w miłości Ojca (309). C294) „Ocaleniem" Ojca w świecie jest Syn, „ocaleniem" Syna w świecie jest krzyż. Chrystus 131 (295> „Abyście wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem czym jest Długość, Szerokość, Wysokość i Głębokość"..