Nie wiem czy Bóg istnieje, ale byłoby z korzyścią dla Jego reputacji, gdyby nie istniał" - Renard
Nawiązanie współpracy z tym człowiekiem będzie wymagać wiele wysiłku. Andy błysnął odznaką. - Policja. Sprawa służbowa - powiedział. - Widzę, że to pan jest tym, z kim chcę rozmawiać, panie Burgger. - Niczego nie zrobiłem, nie mamy o czym rozmawiać. - Nikt pana nie oskarża. Potrzebuję od pana informacji mogących wesprzeć śledztwo... - Nie mogę panu pomóc. Nie mam nic do powiedzenia policji. - O tym ja decyduję. Dwudziesta Ósma Ulica to pański rejon doręczeń? Burgger zawahał się, po czym przytaknął wolno, niechętnie, jakby uważał, że zmusza się go do ujawnienia tajemnicy państwowej. - Czy pracuje u pana jakiś posłaniec, który jest Chińczykiem? - Nie. - Lecz czy pracował tu przynajmniej jeden taki? - Nie. - Mr Burgger skrobał coś na tablicy ignorując Andy'ego. Na szczycie niemal łysej głowy zebrały się krople potu i spływały między resztkami siwych włosów. Andy'ego nie bawiło wywieranie nacisku na kogokolwiek, lecz jeśli musiał... - W tym stanie obowiązuje prawo, Burgger - powiedział niskim, bezbarwnym głosem. - Mogę wyciągnąć cię stąd, choćby teraz, zabrać na komisariat i zapuszkować na trzydzieści dni za utrudnianie pracy funkcjonariuszowi policji. Chcesz tego? - Niczego nie zrobiłem! - Tak, zrobiłeś. Skłamałeś. Powiedziałeś, że nigdy nie pracował tu żaden chiński posłaniec. Burgger zakręcił się na krześle rozdzierany wewnętrznym konfliktem między strachem a pragnieniem pozostania nie zamieszanym w cokolwiek. Wygrał strach. - Był tutaj chiński chłopak. Pracował jeden dzień, nigdy nie wrócił. - Jaki to był dzień? - Ostatni poniedziałek - odpowiedział po namyśle. - Czy doręczył jakikolwiek telegram? - A skąd mam wiedzieć? - Bo na tym polega twoja praca - stwierdził Andy z naciskiem. - Jakie telegramy doręczał? - Siedział tu przez cały dzień, nie potrzebowałem go. To był jego pierwszy dzień. Nigdy nie wysyłam dzieciaka od razu pierwszego dnia, pozwalam im przywyknąć do ławy tak, by nie mieli żadnych pomysłów. Ale w nocy był spory ruch i musiałem go wysłać. Tylko raz. - Dokąd? - Proszę pana, nie pamiętam adresu każdego telegramu, który przechodzi przez moje ręce. Pracujemy tu ciężko i nie prowadzimy sprawozdań. Otrzymujemy telegram, doręczamy go, potem telegram zostaje przyjęty i to już jest koniec. - Wiem, ale ten telegram jest bardzo ważny. Spróbuj sobie przypomnieć, dokąd posłałeś chłopaka. Siódma Aleja? Dwudziesta Trzecia Ulica? Może Chelsea Park...? - Chwilę, to chyba było to. Pamiętam, że nie chciałem nawet posyłać tego chłopaka do Chelsea Park, tam nie lubią nowych twarzy, ale nie miałem wyboru. - Widzę, że do czegoś dochodzimy - powiedział Andy wyjmując notatnik. - Jak miał na imię ten dzieciak? - Jakieś ich nazwisko. Nie pamiętam. Był tylko jeden dzień i nigdy nie wrócił. - To jak wyglądał? - Jak młody Chińczyk. Nie jestem tu po to, by pamiętać, jak wyglądają wszystkie te dzieciaki - strach znikał i Mr Burgger znów popadał w zły humor. - Gdzie mieszka? -A kto to wie? Dzieciaki przychodzą tu, dają kaucję, to tyle: Nie jestem tu po to... - Zaczynam się zastanawiać, po co właściwie tu jesteś, Burgger. Zajrzę tu jeszcze. Do tego czasu spróbuj sobie przypomnieć, jak wyglądał ten chłopak. Jeszcze porozmawiamy. Chłopcy wiercili się niespokojnie na ławie, gdy Andy wychodził. Ledwo zniknął, Mr Burgger zgromił ich wzrokiem zdolnym niemal zabijać. Ślad był słaby, lecz Andy cieszył się i z tego, wreszcie miał co powiedzieć Grassy'emu. Gdy wszedł do biura porucznika, był tam już Steve Kulozik. Przywitali się. - Jak sprawa? - spytał Steve. - Potem sobie pogadacie - wtrącił się Grassioli. Szarpiący jego powiekę tik miał się dzisiaj całkiem dobrze. - Lepiej zacznij pracować, Rusch, to śledztwo, a nie majówka. Wielu ważnych dupków: na różnych stołkach zaczyna już fiksować na ten temat. Andy opowiedział o rozłączonych przewodach alarmu i swoich wnioskach w tej kwestii. Ominął godziny bezproduktywnego łażenia i zajął się od razu chłopakiem z Western Union. To opowiedział szczegółowo. - No i co z tego? - spytał porucznik splatając dłonie na brzuchu, dokładnie nad wrzodem. - Dzieciak mógł pracować dla kogoś. Każdy posłaniec musi zostawić dziesięć dolarów zastawu, a jaki dzieciak dysponuje taką gotówką? Ktoś mógł ściągnąć go, na przykład z Chinatown, i posłać, by obejrzał mieszkania, do których zanosi telegramy. Pierwszy raz przydał się, gdy zobaczył rozłączone przewody alarmu przy drzwiach Wielkiego Mike'a. Potem ktoś zorganizował robotę i zabójstwo, i obaj się ulotnili. - Brzmi pięknie, lecz to jedyny ślad, jaki znalazłeś. Jak nazywa się chłopak? - Nie wiadomo. - No to co u diabła? - krzyknął Grassioli. - Przyłazisz tu do mnie z tą cholernie skomplikowaną teorią, która gówno ci da, jeśli nie zdołasz odnaleźć dzieciaka! W tym mieście są ich miliony. Jak trafisz na właściwego? Andy wiedział, kiedy należy się zamknąć. Steve oparł swe cielsko o ścianę. Jak dotąd tylko przysłuchiwał się rozmowie. - Czy mogę coś powiedzieć, poruczniku? - spytał