Nie wiem czy Bóg istnieje, ale byłoby z korzyścią dla Jego reputacji, gdyby nie istniał" - Renard
Wiersze D. krążyły wyłącznie w obiegu "" Samizdatu. Zyskały uznanie m.in. K. Czukowskiego (1968). Na Zachodzie zaczęły się ukazywać coraz częściej dopiero po wyemigrowaniu D. w 1975 do Paryża. O rozgłosie, jaki tam zdobył, mówili Z. Szachow-ska i K. Pomierancew. Dopiero po przedwczesnej śmierci D., na skutek choroby serca, wyszedł jego tomik Stichi 1965-1983 1984 (Poezje lat 1965-1983) oraz zbiór reportaży pt. Portriety w koluczej ramie 1984 (Portrety w cierniowej ramie). W 1984 został pośmiertnie wyróżniony nagrodą Dala. Od 1989 jego wiersze ukazują się również w Rosji. Relacje D. o pobycie w więzieniu, zebrane w książce Portriety w koluczej ramie, opublikowane w 1979 w czasopiśmie "Echo", prezentują 21-letniego chłopca z jego zadziwiającą gotowością niesienia wszelkich ofiar w imię sprawiedliwości i wolności. Ukazują też psychiczne i fizyczne cierpienia, jakich doznawali więźniowie, zwłaszcza tacy wrażliwi jak sam autor. Liryka D. ma ścisły związek z otaczającą rzeczywistością (ściana, brama, ławka) i zawiera pierwiaski opi-sowo-narracyjne. Świat wewnętrzny jednak zawsze pobudza do przeżyć duchowych i refleksji. Poszczególne wiersze zdradzają mocne przywiązanie podmiotu lirycznego do ojczyzny, Rosji, przewija się przez nie stale motyw obozowych doznań i cierpień, od których jedyną ucieczką, ulgą duchową staje się wiara w Boga. EmR, FV. Dz.: Wiersze: Grani 1967.66; Kont. 1976.9, 1978. 16, 1980.26, 1982.34, 1983.37; Wr. i My 1977.21, 1984.80; Ogoniok 1989.38; Ju. 1991.2; Wywiad (udzielony Jewtuszence): RM 1978.23.2; Portrety w koluczej ramie. Echo 1979.1-4 i Awrora 1991. 5-6; Stichi, Paris 1984 Lit: K. Pomierancew, RM 1984.19.7; Z. Sza- chowskaja. Posłowie w: W. D., Stichi 1984; A. Ginzburg, RM 1985.10.1 i 28.6; M. Geller, Kont. 1985.43; W. Bielaki, tamże 1985.44. DIEMIENTJEW Andriej Dmitrijewicz, 16.7.1928 Twer, poeta. W 1931-1990 mieszkał w Kalininie. Jego ojciec od 1941 przez pięć lat przebywał w łagrach. D. zaczął publikować wiersze w 1948, w 1955 wydał pierwszy tomik poezji. Do 1991 ukazało się około 20 zbiorków, m. in. Sofnce w damie 1964 (Słońce w domu), Najedinie s sowiestju 1965 (Sam na sam z sumieniem), Rożdienije dnia 1975 (Narodziny dnia). Poczynając od 1976 był delegowany na wszystkie zjazdy ZP ZSRR i RFSRR, w 1980-81 wchodził do zarządu obu ZP, w 1981 został red. nacz. miesięcznika "Junost"' i w związku z tym jednym z sekretarzy ZP ZSRR. W 1985 za tomik wierszy Azart 1983 (Hazard) otrzymał nagrodę państwową ZSRR. W okresie "" pieriestroj-ki do 1992 przyczynił się (zwłaszcza jako redaktor) do przezwyciężenia pozostałości minionej epoki. Mieszka w Moskwie. D. uprawia tradycyjną, łatwą w odbiorze, melodyjną lirykę, która wprawdzie nie jest DIEMIENTJEW Nikołaj Stiepanowicz 132 uwzględniana w historii literatury rosyjskiej, ale uzyskuje pochlebne opinie krytyków. D. należy do pierwszej powojennej generacji rosyjskich twórców (zob. na ten temat jego artykuł o S. Baruzdinie w: Dień Poezii 1975). Wiersze D. koncentrują się na jednym problemie, rozpatrywanym z różnych punktów widzenia. Często stosuje w nich para-lelizm kompozycyjny, wprowadza anafory i inne formy powtórzeń. Wiele motywów czerpie ze świata przyrody, podejmuje też zagadnienia etyczne dotyczące stosunków międzyludzkich. LES. Dz.: Liriczeskije sfichi, 1955; Sołnce w domie, 1964; Najedinie s sowiestju, 1965; Boi i radost', 1973; Rożdienije dnia, 1975; Azart, 1983; Wywiad: LR 1988.15.7 i LG 1993.10.2. Lit.: S. Baruzdin, Moskwa 1959.3 i LG 1974.10; J. Drunina, LG 1978.26.7; S. Baruzdin, Prawda 1979.27.1; L. Wyszesławskij, DN 1984.12; I. Szklariewskij, LR 1985.2.8; M. Płastow, LO 1986. 4; B. Wasiljew, LG 1988.20.7. DIEMIENTJEW Nikołaj Stiepanowicz, 17. 2.1927 Leningrad, prozaik. Po ukończeniu instytutu transportu wodnego pracował na Syberii. Działalność literacką rozpoczął od opowiadań, które od 1952 ukazywały się w miesięczniku "Sibirskije Ogni", a w 1954 i 1955 w postaci zbiorków. Pierwszy, obszerniejszy jego utwór- opowieść Kubaniec 1958 (Mieszkaniec Kubania), dotyczył życia młodzieży studenckiej. Rozgłos przyniosła D. opowieść Moi dorogi 1958 (Moje drogi), ukazująca absolwenta pewnego instytutu, rozpoczynającego swoją działalność w dużym zespole pracowniczym na Syberii. Ciąg dalszy tego utworu stanowi opowieść Prie-krasnaja zima w Sibiri 1960 (W dalekiej przystani, 1962), przedstawiająca proces hartowania się charakterów młodych ludzi pod wpływem sukcesów i porażek, zwłaszcza w sferze zawodowej. Aktualny wówczas temat związku między badaniami naukowymi a ich ucieleśnieniem w praktyce naświetla D. zgodnie z oficjalnie obowiązującym stanowiskiem. W formie charakterystycznej dla niego narracji pierwszoosobowej próbuje także ukazać twórczy proces pracy naukowej. Tematem opowieści Czużyje blizniecy 1962 (Cudze bliźnięta) uczynił wydarzenia z okresu blokady Leningradu. Do tych zagadnień powraca również w opowieści Bło-kadnyj dień 1980 (Dzień blokady). Mieszka w Petersburgu. Po utworzeniu ZP RFSRR w 1958 przez jakiś czas był w jego zarządzie, w 1963-67 wchodził w skład koi. red. miesięcznika "Niewa". Ka91, KLE, MERSL. Dz.: Pierwoje pismo, 1954; Siostry, 1955; Moi do-rogi, 1958, 1972; Priekrasnaja zima w Sibiri, Zwiezda 1960.11-12; Idu wżyzń, 1961; Zamużes-two Tatjany Bietowoj, Niewa 1963.12 i wyd. oddz