Nie wiem czy Bóg istnieje, ale byłoby z korzyścią dla Jego reputacji, gdyby nie istniał" - Renard
G., T. M.) kikut przedramieni Krukenberga; uformowany chirurgicznie substytut amputowanej rêki. Plastyczny zabieg kinetyzacji kikuta przedramienia polega na rozdzieleniu obu jego koœci i utworzeniu rodzaju kleszczy, rozwieranych i zwieranych za pomoc¹ odpowiednio wykorzystanych miêœni zginaczy i prostowników nadgarstka i palców oraz miêœni pronatorów i supinatorów przedramienia. Ramieniem czynnym kleszczy jest zaopatrzona w odpowiednie miêœnie koœæ promieniowa kikuta. Sprawnoœæ chwytn¹ kikuta podnosi zachowana w jego obrêbie funkcja czucia. G³ównym wskazaniem do stworzenia k. p. Krukenberga s¹ obustronne amputacje w obrêbie przedramion, szczególnie u osób z równoczesnym upoœledzeniem wzroku. Zob. te¿ proteza Krukenberga. (H. G., T.M.) kinematyka chodu; czêœæ badania prawid³owego chodu cz³owieka. Okreœla w wielkoœciach k¹towych po³o¿enie poszczególnych czêœci cia³a w stosunku do siebie podczas ró¿nych faz chodu, niezale¿nie od analizy si³, które powoduj¹ dany ruch. (A. Z.) kinetyka chodu; czêœæ badania prawid³owego chodu cz³owieka okreœlaj¹ca rodzaj i wielkoœæ si³ dzia³aj¹cych w czasie czynnoœci lokomocyjnych. Podczas chodu dzia³aj¹ na cia³o si³y wywierane przez ci¹¿enie (tzw. si³y grawitacji) oraz wytwarzane przez napiêcie miêœni pracuj¹cych w czasie chodu (tzw. si³y wewnêtrzne). (A. Z.) kinezyterapia; wiedza o wykorzystaniu ruchu jako œrodka leczniczego. K. najczêœciej znajduje zastosowanie w leczniczej rehabilitacji schorzeñ narz¹du ruchu, choæ w terapii innych narz¹dów jej przydatnoœæ stale siê zwiêksza. Systematyka k. dzieli j¹ na trzy g³ówne dzia³y: miejscow¹ (indywidualn¹), ogóln¹ i na metody kinezyterapeutyczne. Zob. te¿ metody kinezyterapeutyczne. (A. Z.) kinezyterapia indywidualna - kinezyterapia miejscowa kinezyterapia miejscowa; k. indywidualna; obejmuje wszystkie lecznicze oddzia³ywania ruchu i œrodków pomocniczych, które dotycz¹ narz¹du czy miejsca, gdzie zlokalizowane jest schorzenie. Celem jej jest mo¿liwie pe³ne przywrócenie utraconych funkcji lub uruchomienie mechanizmów kompensacji lokalnej, które zast¹pi¹ utracone funkcje. K. miejscowa nie oddzia³uje na wydolnoœæ ogólnoustrojow¹. (A. Z.) kinezyterapia ogólna; wykorzystuje do æwiczeñ zdrowe, nie objête procesem chorobowym, czêœci cia³a i narz¹dy. Jej celem jest powrót do stanu sprzed zachorowania lub uzyskanie kompensacyjnych przyrostów wszystkich sk³adowych wydolnoœci ogólnej, co w sposób zasadniczy decyduje o koñcowych wynikach leczenia. (A. Z.) Kiz - Komisja Lekarska do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia. klasa miêœnia (aktonu); parametr okreœlony liczb¹ stawów, wzglêdem których miêsieñ mo¿e przejawiaæ swoje - funkcje, np. m. smuk³y jest m. drugiej klasy, m. zginacz g³êboki palców rêki jest m. szóstej klasy. (A. K.) klasyfikacja chorych ze œwie¿ym zawar³em serca; podzia³ chorych wg wydolnoœci wysi³kowej celem dobrania odpowiednich æwiczeñ rehabilitacyjnych i - modelu rehabilitacji ruchowej. W pierwszych dniach i tygodniach po wyst¹pieniu zawa³u u chorych nie mo¿na stosowaæ prób wysi³kowych, które najlepiej ich klasyfikuj¹ wg wydolnoœci wysi³kowej. Dla k. ch. w tym okresie stosuje siê kryteria kliniczne. - Kod prognostyczny rehabilitacji szpitalnej pozwala przeprowadziæ dok³adn¹ klasyfikacjê, natomiast ogóln¹ klasyfikacjê zaproponowa³a Rada Rehabilitacyjna Miêdzynarodowego Towarzystwa Kardiologicznego w 197I r. Dzieli ona chorych w okresie leczenia szpitalnego na trzy grupy: grupa 1 - stan lekki i niepowik³any, bez istotnych dolegliwoœci i niepokoj¹cych objawów w czasie choroby; grupa 2 - stan œredniociê¿ki, istotne lecz nie ciê¿kie powik³ania przebiegu zawa³u, jak: lekkie i przemijaj¹ce zaburzenia rytmu, bloki odnogi pêczka przedsionkowo-komorowego (Hisa), blok przedsionkowo-komorowy I ", umiarkowane powiêkszenie sylwetki serca. niewydolnoœæ kr¹¿enia daj¹ca siê wyrównaæ, bóle d³awicowe lub dusznoœæ wysi³kowa, albo istotne objawy psychosomatyczne w czasie rekonwalescencji: grupa 3 - stan ciê¿ki, powik³ania takie, jak: nawracaj¹ce komorowe zaburzenia rytmu, wy¿sze stopnie bloków przedsionkowo-komorowych, znaczne powiêkszenie sylwetki serca lub utrzymuj¹ca siê niewydolnoœæ uk³adu kr¹¿enia. Powik³ania w okresie rekonwalescencji: têtniak serca lub dysfunkcja miêœnia brodawkowatego, nasilone dolegliwoœci d³awicowe lub dusznoœæ spoczynkowa po up³ywie ostrego okresu choroby. (J. £.) klasyfikacja upoœledzenia umys³owego; do 1968 r. pos³ugiwano siê w Polsce tradycyjn¹ klasyfikacj¹ u. u., obejmuj¹c¹ trzy kategorie: debilizm - odpowiadaj¹cy lekkiemu u. u., imbecylizm - œredniemu i idiotyzm - g³êbokiemu. W obrêbie tych kategorii dokonywane by³y jeszcze dodatkowe podzia³y. Obecnie, zgodnie z zaleceniami Œwiatowej Organizacji Zdrowia, obowi¹zuje nowa, czterostopniowa klasyfikacja, oparta na odchyleniu standardowym, w wynikach g³ównych testów inteligencji, za pomoc¹ których okreœla siê poziom inteligencji dzieci. Opieraj¹c siê na tej klasyfikacji okreœla siê: u. u. lekkie, mieszcz¹ce siê w przedziale ilorazów inteligencji 52-68 i obejmuj¹ce odchylenie standardowe od -2,01 do -3,00Ï; u. u