Nie wiem czy Bóg istnieje, ale byłoby z korzyścią dla Jego reputacji, gdyby nie istniał" - Renard
Gdy dziewczyna zaszła w ciążę, wkroczyła partia komunistyczna. Yi P'yong zmuszony był rozwieść się z żoną. Związek Kim Chongila z Sun Hyerim trwał, choć kobieta wraz ze swym nieślubnym synem, który otrzymał imię Kim Jungnam, mieszszkali w Moskwie. Kim Chongil miał co najmniej siódemkę nieślubnego potomstwa, będącego owocem podobnych przygód. Śpiewaczka zespołu artystycznego z Phenianu utopiła się w rzece Taedong po zerwaniu z Kim Dzong-ilem pod koniec lat siedemdziesiątych. Także kilka innych kobiet targnęło się na życie, gdy doszło do rozstania. Kim Dzong-il miał również przygodę z Son Nuirim, siostrą ambasadora północnej Korei w Moskwie. Mieli dwie córeczki, lecz Kim odsunął ją od siebie, gdy w 1991 roku okazało się, że cierpi na chorobę umysłową. Ostatecznie Son zamieszkała w Moskwie, gdzie opiekował się nią ojciec. Inną kochanką Kima była Yi Sangjin, jego koleżanka z uniwersytetu. Zgodnie ze źródłami dyplomatycznymi była żoną urzędnika ministerstwa spraw zagranicznych Korei. Słynną aktorkę filmową, Hong Yunghui, przedstawił Kim Chongilowi jeden z jego adiutantów, znający dobrze gusty wodza. Jej uległość została wkrótce wynagrodzona główną rolą w rewolucyjnej operze Sprzedawczyni kwiatów oraz tytułem "ludowej artystki Korei", najwyższym wyróżnieniem, jakie może otrzymać aktor. Hong pełniła na przyjęciach wydawanych przez Kima funkcję hostessy, a z czasem poślubiła mężczyznę, którego wybrał dla niej kochanek. W 1990 roku Kim Chongil uwiódł dziewiętnastoletnią córkę kierownika koreańskiego związku judo. Dziewczyna była członkinią zespołu artystycznego Mansudae i urodziła Kimowi kolejną córkę. W maju 1991 roku w głównej roli serialu Skowronek, emitowanego przez centralną telewizję z Phenianu, pojawiła się nowa aktorka. Zdradzała niezwykłe podobieństwo do Kim Jongsuk, matki Kim Chongila. Wkrótce zamieszkała w luksusowej willi w pobliżu góry Taesung na przedmieściach Phenianu. Jeździła mercedesem ofiarowanym jej przez potężnego kochanka. Jednakże Kim Dzong-il nie zawsze był tak uprzejmy. Młoda aktorka, U Inhui, została rozstrzelana na oczach pięciotysięcznego tłumu. Oskarżono ją o to, że wbrew wyraźnym instrukcjom Kim Chongila wdała się w romans z innym mężczyzną. Prawdziwą namiętnością Kim Chongila były jednak kontakty zagraniczne. W 1991 roku zaprosił do Korei liczne, złożone wyłącznie z dziewcząt, rosyjskie zespoły pieśni i tańca. Płacono im znaczne sumy w walutach wymienialnych za prywatne pokazy w willi Kima. Rosjanka, która zabawiała śpiewem gości podczas przyjęcia z okazji osiemdziesiątych urodzin Kim Ilsonga, wyznała później, że uprawiała grupowy seks z Kim Chongilem oraz członkami jego świty. Pewnej Skandynawce oferowano duże sumy za dotrzymywanie Kimowi towarzystwa w jego apartamentach. Jednakże największym osiągnięciem Kim Ilsonga i Kim Chongila pozostaje przekształcenie Zjednoczonego Demokratycznego Frontu Patriotycznego Korei w olbrzymi system rajfurstwa. W ca- 120 121 tym kraj'u poszukiwano kobiet do "zespołów pieśni i tańca", "zespołów szczęścia" oraz "zespołów satysfakcji". Wybranki umieszczano w odosobnionych willach i przeznaczane do osobistego użytku ojca i syna. Każdy z takich zespołów miał swe własne funkcje. "Zespoły pieśni i tańca" zgodnie z nazwą śpiewały, graty i tańczyły podczas przyjęć. "Zespoły szczęścia" zajmowały się odświeżającym masażem, a "zespoły satysfakcji" zapewniały spełnienie seksualne. W zespołach tych znajdowało się nie mniej niż dwa tysiące dziewcząt, mieszkających w willach lub specjalnych pensjonatach rozsianych po całym kraju. Za rekrutację kandydatek odpowiadało Generalne Biuro Ochrony. Specjalne oddziały selekcyjne dokonywały wyboru spośród dziewcząt przedstawionych przez lokalne struktury partii komunistycznej. Kobiety te musiały mieć około dwudziestu lat i wzrost powyżej 160 centymetrów. Wymagane było także "nieskazitelne zaplecze społeczne i ideologiczne". Wybranki musiały wyrazić zgodę. Nawet jeśli ich rodzicami byli dostojnicy partyjni, nie tolerowano sprzeciwu. Corocznie dokonywano także rekrutacji wśród studentek szkół artystycznych w stolicy i na prowincji. Około roku 1980 wcielono przymusowo do jednego z zespołów osiemnastoletnią studentkę kolegium nauczycielskiego Kim Hyongjik. Posłano ją na uniwersytet śpiewu i tańca w Phenianie, by uczyła się gry na skrzypcach. Inna dziewczyna, która wracała z pracy, została zabrana z ulicy przez członka partii. Około roku 1989 zlecono narodowej komisji sportu, by dostarczyła młode gimnastyczki mających stać się członkiniami "zespołów szczęścia". W późniejszym okresie poszukiwano kobiet za granicą: w Hongkongu, Makao i na Bliskim Wschodzie. Niektórym z nich płacono, inne po prostu porywano. Trafiały w odosobnione miejsca i musiały porzucić wszelką nadzieję, że wrócą do domu. Gdy lokalna organizacja partyjna dostarczała kolejną.grupę dziewcząt, w Komitecie Centralnym dokonywano wyboru. Najbardziej obiecujące kandydatki wysyłano do kliniki Namsan, gdzie poddawano je szczegółowym badaniom pod kątem zdrowia fizycznego i postawy ideowej. Selekcja "zespołów szczęścia" rozpoczęła się, gdy w szpitalu Czerwonego Krzyża w Phenianie zorganizowano roczne kursy masażu. Uczestniczyło w nich trzydzieści młodych kobiet. Później kandydatki wysyłano na szkolenie do Związku Sowieckiego, zanim trafiły do rezydencji Kim Ilsonga lub Kim Chongila. "Zespoły pieśni i tańca" oraz "satysfakcji" podlegały półrocznemu treningowi