Nie wiem czy Bóg istnieje, ale byłoby z korzyścią dla Jego reputacji, gdyby nie istniał" - Renard
Może ono wykonywać także inne funkcje, w szczególności konsularne. W praktyce państw socjalistycznych częścią składową stałych przedstawicielstw dyplomatycznych były nieraz lub nadal są biura handlowe podlegające pod względem merytorycznym resortowi współpracy gospodarczej z zagranicą. Funkcjonowanie takich biur wiąże się z państwowym monopolem handlu zagranicznego. Stałe przedstawicielstwo dyplomatyczne jest organem państwa wysyłającego, funkcjonującym pod kierunkiem swego szefa. Wyróżnia się trzy klasy szefów przedstawicielstw dyplomatycznych: 1) ambasador nadzwyczajny i pełnomocny, 2) poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny, 3) charge d'affaires. Tytuły szefów stałych przedstawicielstw dyplomatycznych niektórych państw są inne. Tak więc w praktyce dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej odpowiednikiem ambasadora jest nuncjusz, a odpowiednikiem posła — internuncjusz. W stosunkach między państwami tworzącymi brytyjską Wspólnotę Narodów przedstawiciele dyplomatyczni noszą nazwę wysokich komisarzy, którzy są równorzędni z ambasadorami. Odstępstwo od nazwy „ambasador" ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy chodzi o podkreślenie, że stosunki między państwami są szczególnego rodzaju, jak na przykład między RFN a NRD, które były reprezentowane wzajemnie przez stałych przedstawicieli. Szefowie stałych przedstawicielstw dyplomatycznych dwóch pierwszych klas są akredytowani przy głowie państwa, natomiast szefowie przedstawicielstw dyplomatycznych trzeciej klasy — przy ministrze spraw zagranicznych. Poza tym ich status różni się tylko pod względem preceden-cji i etykiety. Od charges d'affaires en pied, którzy są stałymi szefami przedstawicielstw dyplomatycznych, należy odróżnić charges d'afaires ad interim, którymi są pracownicy dyplomatyczni przedstawicielstw kierujący nimi podczas nieobecności szefów ambasad czy poselstw. Dłuższa nieobecność ambasadorów czy posłów jako szefów stałych przedstawicielstw dyplomatycznych jest zwykle wyrazem pogorszenia się stosunków politycznych między państwami wysyłającymi a państwami przyjmującymi. 145 Klasę szefów stałych przedstawicielstw dyplomatycznych i tym samym klasę tych przedstawicielstw, państwa ustalają w drodze porozumienia. Po II wojnie światowej daje się zauważyć stałą tendencję do podnoszenia stosunków dyplomatycznych do poziomu ambasad, dawniej praktykowanych głównie w stosunkach z wielkimi mocarstwami oraz państwami o bardzo rozwiniętej współpracy. Obecnie poselstwa ustanawiane są bardzo rzadko i w zasadzie przeszły już do historii dyplomacji. W Polsce nie ma ani jednego poselstwa i Polska również nie akredytuje posłów w innych państwach. Obok tradycyjnych stałych przedstawicielstw dyplomatycznych w dwustronnych stosunkach międzynarodowych pojawiają się wyjątkowo inne organy o statusie dyplomatycznym lub gwasz-dyplomatycznym. Tak więc Libia po rewolucji w 1979 r. przekształciła swoje ambasady w biura ludowe funkcjonujące pod kierownictwem komitetów ludowych. Natomiast NRD i RFN w ciągu kilkunastu lat przed zjednoczeniem utrzymywały stosunki oficjalne za pośrednictwem stałych przedstawicielstw. W ramach każdej klasy szefów stałych przedstawicielstw dyplomatycznych istnieje pierwszeństwo rangi, o czym decyduje data złożenia listów uwierzytelniających lub też data notyfikacji o przybyciu i złożeniu kopii tych listów w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W niektórych państwach stałe pierwszeństwo rangi, a tym samym funkcję dziekana korpusu dyplomatycznego przyznaje się przedstawicielowi Stolicy Apostolskiej. Tak jest obecnie w Polsce. W skład korpusu dyplomatycznego, który odgrywa rolę niemal wyłącznie ceremonialną wchodzą szefowie wszystkich stałych przedstawicielstw akredytowanych w państwie przyjmującym. W szerszym znaczeniu korpus dyplomatyczny obejmuje wszystkich członków personelu dyplomatycznego wraz z rodzinami. Personel przedstawicielstwa dyplomatycznego można podzielić na trzy grupy: 1) personel dyplomatyczny, 2) personel administracyjno-techniczny oraz 3) personel obsługi. Członkiem personelu dyplomatycznego jest członek przedstawicielstwa dyplomatycznego mający stopień dyplomatyczny. Są to — oprócz szefów przedstawicielstwa — radcy, sekretarze oraz attaches. Do personelu administracyjno-technicznego należą takie osoby, jak kanceliści, tłumacze, lekarze, radiotelegrafiści czy szyfranci. Wreszcie personel obsługi obejmują osoby pełniące czynności portierów, kierowców, gońców czy sprzątaczek. Status prawny tych trzech grup nie jest jednakowy. Szefa stałego przedstawicielstwa dyplomatycznego mianuje szef państ- 146 wa wysyłającego lub — w przypadku charge d'affaires — minister spraw zagranicznych. Następuje to po zasięgnięciu poufnej opinii państwa przyjmującego na temat proponowanego kandydata. Zgoda państwa przyjmującego nazywa się agrement i oznacza, że kandydat będzie traktowany jako persona grata. Państwo jednak może nie wyrazić takiej zgody i nawet nie ma obowiązku uzasadnienia swojej odmowy. Mianowanie innych członków przedstawicielstwa dyplomatycznego przez państwo wysyłające nie wymaga uprzedniej zgody państwa przyjmującego. Wyjątek jednak od tej zasady może dotyczyć attaches wojskowych, morskich i lotniczych