Nie wiem czy Bóg istnieje, ale byłoby z korzyścią dla Jego reputacji, gdyby nie istniał" - Renard
Podatki jednak nie zostaly obnizone i masy chlopów-hodowców stanely w obliczu nedzy. Plajta wielu przedsiebiorstw powodowala zaostrzanie sie problemu bezrobocia, zwlaszcza ze nie zahamowany przyrost ludnosci dorzucal na rynek pracy blisko pól miliona ludzi rocznie. Problem “przeludnienia" Japonii wysuwany byl jako glówna bolaczka trapiaca archipelag. Zrozpaczone, zdezorientowane brakiem srodków do zycia tysiace bezrobotnych szukaly rozwiazania palacych problemów ekonomicznych. W powodzi rozmaitych hasel “uzdrawiajacych" zaczela sie rysowac alternatywa: rewolucja albo ekspansja. O rewolucji proletariackiej nie bylo tu mowy, czystki bowiem Tanaki osadzily w wiezieniach wszelkich ewentualnych przywódców (którzy zreszta byli nieliczni i nie dysponowali zadna realna sila porwania narodu). Rewolucja rozumiana byla przede wszystkim jako narodowy socjalizm, obalenie biurokracji i zaibatsu. W tej grupie 408 pogladów scieraly sie rozmaite pomysly i odcienie ideowe, zawiazywaly i rozpadaly rózne ugrupowania. Tej grupie tez mozna przypisac wystapienia terrorystyczne, takie jak zabójstwo Inoue Junnosuke, ex-ministra finansów (9 II 1932) i Dana Takumy (6 III 1932), dokonane przez czlonków ugrupowania zwanego Ketsumeidan (“grupa Braterstwa Krwi"). Zabójstwa te mialy byc tylko czescia planu obejmujacego usuniecie ze sceny politycznej okolo dwudziestu osób z kregów biurokracji rzadowej oraz finansjery. Czlonkowie Ketsumeidanu kierowali sie checia “uzdrowienia" Japonii przez zabicie ludzi, których uwazali za odpowiedzialnych za nedze chlopów. Konsekwencje obu morderstw nie byly specjalnie przykre — przywódca Ketsumeidanu, Inoue Nisshó, oraz inni spiskowcy zostali aresztowani i zasadzeni na kary wiezienia, ale wszyscy zostali zwolnieni przedterminowo. Podobnych aktów terroru w latach trzydziestych bylo wiecej i przewaznie sprawcy traktowani byli poblazliwie, a przy ferowaniu wyroków brano pod uwage patriotyzm i altruistyczne pobudki, którymi kierowali sie zabójcy (lub kandydaci na zabójców). Szczególnego rozglosu nabral tzw. incydent majowy (albo: “incydent 5:15" — goichigo-jiken) z 15 V 1932 r., w którym udzial wzieli, obok cywilnych wywrotowców, równiez oficerowie i kadeci cesarskiej armii i marynarki. Celem wypadków majowych mial byc przewrót ustalajacy wladze armii. Jako srodek do osiagniecia celu zaplanowano zabicie przywódców politycznych. doradców cesarskich oraz waznych osobistosci swiata przemyslowo-finansowego. Realizacja przyniosla zabójstwo premiera lnukaia Tsuyo-shiego i starcia z policja w kilku punktach Tokio w czasie ataku na kwatere glówna policji, siedzibe rzadowej partii Seiyukai, bank Mitsubishi i inne. Brak poparcia ze strony armii zostawil zamachowców bez pomocy, na która liczyli. Wielu zostalo aresztowanych i zasadzonych na kary wiezienia, ale wszystkich przedterminowo zwolniono do 1940 r. W dniu zamachu rozrzucono ulotki zawierajace charakterystyczny manifest: “Spójrzcie na obecny stan swojej ojczyzny Japonii! Popatrzcie na jej polityke, dyplomacje, ekonomike, edukacje, ideologie i wojskowosc! Gdzie — osmielamy sie zapytac - znajdziecie prawdziwa manifestacje boskosci Cesarskiej Krainy - Japonii? Partie polityczne sa zaslepione w swej pogoni za wladza i egoistycznymi korzysciami. Zaibatsu sa mocno sprzegniete z politykami, gdy ssa pot i krew zwyklych ludzi. Biurokraci i policjanci zajeci sa obrona skorumpowanego zespolu polityczno-przemyslowego. Dyplomacja jest miekka w kolanach. Edukacja jest przegnila na wskros. Klika militarna jest bezwartosciowa, a mysli narodu schodza na manowce. Podczas gdy chlopi i robotnicy doznaja nieopisanej nedzy, ludzie z elity ciesza sie blogim powodzeniem. Japonia stoi przed niebezpieczenstwem stoczenia sie w otchlan straszniejszego zwyrodnienia. Wasza ojczyzna kona. Czas teraz na rewolucyjna odnowe. Wyrzeczcie sie czynu w tym krytycznym momencie, a wasz kraj przestanie istniec! Nacjonalisci japonscy! Natychmiast podniescie bron! Nie ma absolutnie innego wyjscia. Powstancie i zaraz przystapcie do czynu". O klimacie ideologicznym panujacym w ówczesnej Japonii swiadczy 409 fakt, ze po aresztowaniu zamachowców do organów rzadowych wplynelo blisko 350 tys. listów domagajacych sie uwolnienia aresztowanych patriotów. Najwidoczniej idee wyrazone w manifescie znajdowaly masowe poparcie. Hasla uzdrowienia Japonii poprzez ekspansje tez mialy licznych zwolenników, glównie w armii, wsród tzw. mlodych oficerów. Armii japonskiej lat trzydziestych nie mozna jednak traktowac jako monolitu. Tutaj tez scieraly sie rózne poglady i wielu wojskowych nalezalo do róznych tajnych ugrupowan o niekoniecznie identycznych celach. Wspólnymi elementami czesto bywala nienawisc do komunistów, nienawisc do polityków i parlamentu, a hasla najczesciej powtarzane zawieraly pojecia kakushin “przemiana rewolucyjna" lub Showa-ishin - “odnowa ery Shówa". Owa przemiana i odnowa traktowane byly równoznacznie z dumnym uznaniem boskosci i wyjatkowosci Japonii. Podstawowy konflikt dzielacy kadre nie dotyczyl w zasadzie celu. a jedynie srodków. Cel byl dla wszystkich ten sam - zbudowanie Wielkiej Japonii, która przyjmie na siebie role przywódcza w Azji. Co do srodków wiodacych ku temu celowi istnialy rozbieznosci i linia podzialu, mówiac najbardziej ogólnie, przebiegala pomiedzy stara kadra a mlodymi oficerami. Czasem jednak ta linia ulegala zatarciu i róznice wieku czy rang nie odgrywaly wielkiej roli. Tak bylo na przyklad w czasie “incydentu marcowego" (sangatsu-jiken). który ostatecznie trudno nazwac incydentem, poniewaz plan przewrotu zostal porzucony, zanim doszlo do rozlewu krwi. Przewrót planowany na 20 III 1931 r. przewidywal usuniecie wladzy cywilnej, rozwiazanie parlamentu i ustanowienie wladzy wojskowej z generalem Ugakim Kazushige (1868— 1956) na czele