Nie wiem czy Bóg istnieje, ale byłoby z korzyścią dla Jego reputacji, gdyby nie istniał" - Renard
- Da-nae, figurka brązowa, z cokołu Perseusz.a, Benvenuto Cellini, 1553. Biblio t ' - GM11'.- i •W tlarocuuy Malarstwo i architektura późnego renesansu (manieryzm) Florencki manieryzm będzie punktem wyjścia dla francuskiego stylu klasycznego (ii. 104-109). 104 Mała głowa, ogromne uda, niestabilna, wymuszona poza - typ z ii. 100 przekształcony w kierunku dworskiej elegancji. - Rzeźba kobiety, brąz, Andrea Camalech, ze studni Andrea Ammanatiego na Piazza delia Signoria, Florencja, 1563-1575. 105 "Figura serpentinata". Dzięki skrętowi ciała uzyskano z każdej strony interesujący kontur. Nie ma jednoznacznego , .widoku frontalnego". - Wenus, brąz, rzeźba ze studni, Gianbologna, Florencja, ok. 1583. 106 Modna poza wyrażająca melancholię, skrytosć, nieprzystępność, ,,tcrribilita' *. Postać nie wtopiona harmonijnie w przestrzeń, ustawiona natomiast ,,niewygodnie" na tle rozbitej, niewyraźnej kulisy architektonicznej. - Portret B. Panda-tichiego (ok. 1502-1572), Bronzino, ok. 1550. 107 Jak ii. 106 - manierystyczny odpowiednik Mony Lisy. - Portret Marii Salviati, Pontormo (?; 1494-1557). 108 Manierystycznie wydłużone postacie, ale w świeżej tonacji wcze-snorenesansowej. Połączenie dekadencji i naiwności. System dekoracji podobny do ii. 102; wczesne formy rolwerku. - Fontainebleau, ok. 1540. Ornament stiukowy - Jean Goujon, malowidło - Primaticcio, 109 Oderwanie się francuskiego stylu klasycznego od manierystycznego wzoru, szczera naturalność przy klasycznej surowości, gotycyzuj ąca o-strość linii. - Płaskorzeźby z Fon-taine des Innocents, Paryż, Jean Goujon, 1549. Architektura pełnego renesansu Architektura jako sztuka czysta bez względu na jej przeznaczenie (ii. 110-113). 110 Pusta przestrzeń staje się elementem kompozycyjnym - w przeciwieństwie do ii. 50-69- Pierwsze zastosowanie ,,motywu Palladiań-skiego"; wzbogacenie filarów arkadowych kolumnami, podtrzymującymi wyłamane - nad ich głowicami - belkowanie. Z-aczątek tego w ii. 62, rozwój w kierunku plastyczności; przeciwieństwo do ii. 57, 59. 111 Aktywne przeciwstawienie tępej materii plastycznej formie, która z pewnym trudem wyzwala się z bezkształtności. Nadchodzący barok. - Palazzo Bocchi, Bologna, Yignola, 1545. 112 Budowla jako pomnik estetycznie określonej doskonałości, podobnie jak budowla centralna (ii. 67, 69, 70). Pośrodku okrągła sala; fasady wzorem dla wielu fasad, klasy-cystycznych aż po XIX w. Cała budowla wielokrotnie powtarzana w Anglii. - Villa Rotonda, Yicenza, Palladio, ok. 1550. 113 Elewacje pałacowe stają się coraz plastyczniej i przestrzenniej kształtowane; przeciwieństwo ii. 50, 55, - Pa'ac Dożów w Genui, Si-mone Cantone, rozp. 1577. Malarstwo i architektura pałacowa późnego renesansu i baroku Architektura baroku jako wyraz autorytetu, również scena życia społecznego (ii. 114-117). 114 Genueńskie pałace pierwsze wykształcają organiczne ciągi pomieszczeń i monumentalne schody, czemu sprzyjało usytuowanie ich na stokach. - Genua, uniwersytet, Bartolomeo Bianco, rozp. 1623 (por. s. 59). 115 Kompozycja sceniczna, silne efekty ruchu i światła. Por. ii. 96. Manierystyczny ruch spiralny postaci. - Narodzenie, malowidło ścienne w Scuola di S. Rocco, Wenecja, Tintoretto, 1577-1581. 116 Historyczne, nawet biblijne sceny prezentowane jako sceny współczesnego społeczeństwa, jakby przywłaszczone sobie przez Wenecje. •-. Uczta Grzegorza W. (4,8X8,6 m), Vicenza, Paolo Veronese, 1572. 117 Monumentalne schody są usytuowane na osi kompozycyjnej wnętrza, zbudowane z wielką rozrzutnością przestrzeni, i wyczuciem jakby przeznaczone do teatralnych uroczystości (por. ii. 209). Celowa kolejność jednostek przestrzennych zamiast zwykłego ich szeregowania jak na s. 57. - Schody w królewskim zamku, Caserta, Vanvitelli, 1752. Architektura kościelna baroku Bibliotek- Fasady plastycznie rozczłonkowane. Partie wysunięte i cofnięte sugerują ruch i wprzęgają przestrzeń zewnętrzną w kompozycję całości (ił. 118-122). 118 Motyw kolumnowy w różnorodnych ujęciach: od kolumny pełnej po płaski pilaster. Silny modelunek światłocieni em. - Fasada Sta Su-sanna, Rzym, Carlo Maderna, 1605. 119 "Porządek kolosalny". Kolumny, o wym. 27,5X2,7 m, biegną przez wszystkie kondygnacje, w przeciwieństwie do ii. 118. - Fasada św. Piotra, Rzym, Carlo Maderna, ukończona w 1617. 120 Silne napięcie przeciwieństw: wklęsła fasada, okrągła kopuła; plac przedkoscielny częścią kompozycji. - Sta Agnese, Rzym, Carlo Rainaldi i Francesco Borromini, 1652-1657. 121 Rozczłonkowanie zbliża się do zwyrodnienia; rozbicie fasady, przerywane, podwójne przyczółki, załamane belkowanie, ornament przesadnie plastyczny. - Fasada katedry w Syrakuzach, Piccherali, 1728-1737. 122 Budowla centralna. Barokowa potężna całość, przy równoczesnym póinocnowłoskim drobiazgowym rozczłonkowaniu detalu architektonicznego